‘Nog vier minuten mam, dan is mijn spelletje uit en ga ik buiten voetballen!’ Zie je wel, daar gaan we weer… Opnieuw gaat deze kerel over zijn afgesproken schermtijd! Dit is dus regelmatig een dilemma in opvoedland, een strijdpunt in ons huis. Meer ouders weten hiervan. Soms denk ik, wie ervaart dit eigenlijk als een probleem? Nou, mijn kind in ieder geval niet. Hij vind het hoogstens irritant en lastig dat hij beknot wordt op zijn game time.

Eén keer nee, twee keer ja

Vanuit mijn hoekje luister ik naar de jongelui als ze bezoek hebben van de pubers van mijn zus. Ze delen dezelfde mening als het gaat over hun ouders, namelijk hopeloos ouderwets en niet van deze tijd. (Och, en ik vind dat mijn zus het zo goed doet notabene!) ‘Ja, zegt de oudste, ‘ik doe geen spelletjes, maar ik bekijk vlogs. Je weet wel, van die korte filmpjes van meiden die vertellen over hun favoriete kleding, handige foefjes en slimme weetjes. Niet zo vaak hoor, maar als ik even niets te doen heb.’ Ik spits mijn oren en ga rechtop zitten. Hier liggen ongekende kansen.

Mijn brein draait op volle toeren. Opeens schiet me te binnen, wat ik gelezen heb in een opvoedartikel. Als we onze principes en regels willen handhaven, blijf je maar uitleggen, ook als ze het eigenlijk heel goed weten. Daar mag het echter niet bij blijven. Tegenover één nee hoort twee keer een ja. Het is belangrijk dat we alternatieven bieden. Regelmatig spreek ik er met andere moeders over. Plan met je dochter een bezoekje naar de Action. Ga met je puber een ontbijtje halen bij Hema. Stel het kopen van voetbalschoenen niet eindeloos uit, maar meld dat je over vijf minuten naar Perry Sport gaat. Verras je kind en stap in hun leefwereld. Ik weet het, het is en blijft een hele kunst, maar ook een uitdaging. Laat je kinderen merken dat je oprecht in ze geïnteresseerd bent en dat hun leventje er toe doet!

De leefwereld van onze jongeren is zo compleet anders dan de onze. Soms blik ik terug op mijn eigen jeugd en eerlijk gezegd, toen wilde ik ook ontdekken en was ik nieuwsgierig wat er te koop was buiten onze kaders. Uiteraard zijn de vormen en verpakkingen anders, maar de lust en de verleidingen liggen nog onveranderd op de loer. Ging ik tóen graag naar een vriendinnetje waar een televisie was, vandaag blijft mijn zoon uit school nog even bij een vriend die een PlayStation heeft. Laten we vooral nuchter blijven, en waakzaam!

Gevouwen handen

Jongelui op reis naar de volwassenheid. Wat een ontdekkingstocht! Links en rechts liggen kansen en bedreigingen. Het leven lacht en lonkt. Wat kun je bezorgd zijn om hun welzijn, vooral ook om hun geestelijk welzijn. De trekkracht van de boze is aanwezig. Triomfantelijk verslaat hij zijn duizenden. Ook mijn kinderen zijn een doelwit. Maar ik weet van een machtig God, Die hen kent en niet hun ondergang, maar hun eeuwig behoud op het oog heeft.

Daar zitten nog steeds die pubers op mijn bank. Ook die twee meiden van mijn zus. Wat een heerlijk stel. Ik glimlach stilletjes, schenk drinken in, presenteer er wat lekkers bij en ga er gezellig tussen zitten. We praten wat over opa en oma, over de fijne familieband en over het schoolleven. Tot mijn grote verwondering gaat vervolgens de tas open en komt het spelletje UNO tevoorschijn. Je raad het al, de avond vliegt om en er komt geen eind aan de potjes! Dankbaarheid ervaar ik vanbinnen. Ik mag wel zorgen, maar niet bezorgd zijn. Het geblader in mijn opvoedboeken vol wijsheden en raadgevingen laat ik voor wat het is. Ik vouw mijn handen in de stilte van de avond. ‘Heere, schenk mijn kinderen wat ik hun niet kan geven. En sterk alle moeders. Geef ze blijmoedigheid, liefde en verstand om hun kostbare schatten op te voeden tot Uw eer.’