Onze oudste zoon wordt bijna tien. Een tiener dus. Het was toch gisteren dat hij als klein minimensje in ons leven kwam? Zomaar opeens zijn het van die besefmomenten. Een vriendin die hoort ongeneeslijk ziek te zijn. Een schoonzus die ernstig ziek blijkt. Je oudste die naar het voortgezet onderwijs gaat na de zomervakantie. Of de jongste naar de kleuterschool. En dan komen ineens die woorden in je gedachten: ‘Stel uw hart op uw wegen’. Een onrustige vertwijfeling soms: deed ik dat wel?

Eigenlijk wist ik niet eens precies waar het stond in de bijbel en in welke context. Maar woorden kunnen soms haken in je hart, aan de onopgevulde gaten in je ziel. De hapers of franjes van je leven.

Met aandacht leven

Stel uw hart op uw wegen. In de HSV staat: Let aandachtig op uw wegen. Let aandachtig op! Je kunt zo ervaren in die sneltrein te zitten. En maar racen over die rails. Opeens is je zoon of dochter een tiener. De dagen, weken en maanden rijgen zich aaneen. School, huiswerk, volleybal, slapen, school, koor van de kerk, school enz. Het leven is vaak zo vol. Doorgaan, veel op de agenda. Wij zijn druk, onze kinderen hebben veel te doen. Soms zijn er maar een of twee avonden in de week dat je samen met je man thuis bent. De rest van de dagen moet je aanpoten om iedereen op tijd in bed te krijgen. Stel uw hart op uw wegen. Opeens is het daar weer. Je hart op je wegen stellen. Als vrouw, als echtgenoot, als moeder. Hol jij door het leven? Leef jij het leven wat voor je voeten komt? Voelt het soms dat het leven jou leeft i.p.v. dat jij het leven leeft? Je wilt dat niet! ‘Het is het niet waard’, zeg je. Het moet anders. Niet het leven jou laten leven, maar bewuste keuzes maken. Waarom doen we dingen wel, waarom doen we ze niet. Waar maak je tijd voor? Waar zeg je nee tegen?

Afgelopen jaar kreeg mijn vriendin de diagnose ‘uitgezaaide borstkanker’. Behandelen doen ze palliatief, maar is niet meer op genezing gericht. Ze heeft twee meisjes thuis. Als ik naar haar, haar gezin, haar kinderen kijk, dan komt het weer boven: ‘Stel uw hart op uw wegen’. En ik zie het haar doen. Aarzelend, zoekend soms. Keuzes maken. Ja zeggen tegen het één terwijl dat voor het andere nee betekent. Opeens wordt het leven bewuster geleefd. Nee, ik bedoel niet alleen maar de dingen relativeren of anders gaan bekijken. Het gaat dieper. Een andere dimensie.

Wat echt waarde heeft

Als vanzelf ga je dan naar je eigen leven kijken. Welke gesprekken zou ik willen voeren met mijn kind? Welke thema’s vind ik belangrijk? Wat zou ik met ze besproken willen hebben? Wat vind ik echt dat ze moeten leren, ook al gaat dat veel tijd en energie kosten?

Het is een avond waarop we laat eten. Manlief gaat na het eten gelijk de deur uit. Aan mij de eervolle taak alles in goede banen te leiden deze avond. Douchebeurten, de een komt van koor, de andere van buiten, huiswerk moet gemaakt. En dan is het opeens te laat naar mijn zin. Onze altijd treuzelende dochter heeft hier geen boodschap aan en onze altijd alle tijd hebbende, verhalen verteller zoon ook niet. Moe en  geïrriteerd sta ik bovenaan de trap. Opeens resoneert het in mijn hoofd. Stel uw hart op uw wegen. Waar gaat dit om? Wat is echt belangrijk nu? Bed tijden? Míjn to do list van deze avond? Waarom nu niet 5 minuten naast mijn dochter kruipen? Echt even alle aandacht voor haar. Het verhaal van mijn zoon aanhoren? Wat geeft het als ik een kwartier later achter de computer schuif om een artikel te schrijven?

Keuzes maken

Stel uw hart op uw wegen. Ook als tien minuten voor dat de school begint de emoties hoog oplopen en er even een pas op de plaats gemaakt moet worden. Als je de keuze hebt, doorgaan dan ben je op tijd op school. Of echt je kind zien, luisteren, samen praten, samen leren, samen bidden en dus te laat op school komen.

Of nog eentje:  10.30 maandagochtend. Maandag ben (Of: doe) ik altijd druk. Ik heb de neiging om onze peuterdochter een beker drinken in haar handen te stoppen en een snoepje, zodat ik snel verder kan met de was uit de wasmachine, het stofzuigen en het afval naar de container brengen. Nee, stel je hart op je wegen…. We gaan voor de beter optie. Ik maak fruit klaar, zet thee, pak een paar boekjes uit de kast en nestel me met onze kleinste op de bank. De storm op zee en Bartimeus zijn favoriet.

Je hebt van die tijden in je leven als moeder dat je het allemaal net aan redt. Je staat ’s morgens op, doet wat er van je verwacht wordt en rolt ’s avonds je bed weer in. Precies genoeg voor de dag. Die tijden zijn zwaar, maar niet altijd de slechtste. Je leeft van dagelijks manna. Je hebt Gods hulp bij alles nodig, want zonder red je het gewoonweg niet.  Maar die tijden dat het allemaal best wel gaat? Die periodes dat het wel lukt om alle dagelijkse dingen voor elkaar te krijgen. Dat je huishouden redelijk op orde is en dat je tijd hebt om eens met een vriendin af te spreken of een helpende hand uit te steken bij een ander. Het leven wordt voller, drukker. Het is wel druk, maar het kan allemaal met de juiste planning. Wat later naar bed, wat eerder er uit misschien.  Juist dan: stel je hart op je wegen.

Een huis voor de Heere

In Haggai 1 vers 5 staat de tekst: Stelt uw hart op uw wegen.  Daarna volgt in vers 6 hoe het leven vaak kan zijn. Zaaien, maar weinig binnen brengen. Eten, maar niet tot verzadiging. Kleden, maar niet warm worden. Loon krijgen, maar in een doorboorde buidel. Hoe is dat in jouw leven? De meeste dingen in het leven leveren wel iets op. Maar echte vrede? Echt vreugde? Echte verzadiging? Een echt voldaan gevoel? Haggai herhaalt de oproep in vers 7. En weet je wat uiteindelijk de vrucht is van deze oproep van Haggai? Of beter gezegd van de HEERE Zelf? Het volk gaat verder met het bouwen van de tempel. Ze hadden eerst vooral hun eigen huis gebouwd, aan zichzelf gedacht. Zich druk gemaakt om zaaien, eten en geldbuidels. Maar nu gaan ze aan de slag voor het huis van de HEERE.

Wij kunnen soms ook zomaar weer in die valkuilen stappen. Bezig zijn met ons huis. Met het vullen van onze buidel, het vullen van onze agenda, onze kleding, ons eten, noem maar op. Dan klinkt het weer. Stel je hart op je wegen! Sta even stil. Denk eens terug aan wat de Heere allemaal deed in je leven. De mooie, waardevolle momenten die je had met je kinderen. De goede gesprekken op de bank met je man op een rustig moment. Of de gouden halve uurtjes als je tijd nam voor extra stille tijd.

Daar middenin, in die soms chaotische  of juist keurig strak geplande, volle dagen, wil ik je vragen: stel je hart op je wegen. Sta stil. Denk na. Hou je hart erbij. Heb jij je prioriteiten nog scherp? Waar jaag je naar? Of jaag je alleen en weet je niet goed (meer) waar naar? Zoek eerst het Koninkrijk van God en Zijn gerechtigheid. En al die dingen, waar jij zo vaak mee bezig bent, die zullen je toegeworpen worden.

Zoveel moeten

Heb je na het lezen van dit blogartikel weer het gevoel dat je iets moet? Dat is nu juist precies het tegenovergestelde van wat ik graag met je wil delen. Leg al die “moet-dingen” voor de Heere neer. Ook als het je niet lukt om het morgen beter te doen. Je valt Hem niet tegen. Hij weet wat van Zijn maaksel is te wachten. Hij ziet je. Hij kent je. Hij verlangt dat je elke dag, zij het vermoeid en belast bij Hem komt en je hart voor Hem uitstort. Dan ga je het elke dag een beetje ervaren dat Hij rust geeft, en dat Hij al het andere erbij geeft.