Daar ga ik weer: emmer, schepje, handschoenen en laarzen. Ik zwaai nog even naar de boel die ik de boel laat en fiets naar mijn moestijd, mijn mijmertuin. Een geleend stukje grond. Vruchtbare aarde, in de schaduw van de kerk. Hier groeit een groentewinkeltje. En ik verwonder mij elke keer weer.

Stil is het. Er schijnt een waterig ochtendzonnetje. Geen telefoon, geen horloge. Alleen de tuin en ik. En de buurtkat die mij brutaal aanstaart alsof ik de indringer ben.

Moestuinervaring heb ik niet. Ik weet hooguit iets over onkruid wieden en water-geven-bij-droge-dagen. Niks moet, maar even zitten en mijmeren, dat mag. En dat laatste blijkt een reset-knop na een drukke week met wasmanden, broodtrommels, boodschappenlijstjes en elke dag de stofzuiger. Mijmeren in een moestuin. Spierpijn, modder op mijn gezicht, zwarte randjes onder alle tien mijn nagels. Alleen in een tuin, tussen rijtjes prei en aardappel. Maïs en rode bieten. Alle drukte komt tot rust bij het wroeten in de donkere aarde. Emmers onkruid verdwijnen op de composthoop. Ik klaag niet, ik geniet.

Moestuintijd is niet-opvoed-tijd. Ook als mijn kleuter over de paadjes wandelt, de gieter vult, vragen stelt en lieveheersbeestjes vangt ben ik alleen bezig met munt en peterselie knippen. Ik voed niet op, ik bied alleen rijpe frambozen aan, warm van de ochtendzon. Kleuter staakt het zoeken naar lieveheersbeestjes en eet de vijf rijpe frambozen van deze dag op. Bolle wangen, blonde haren, twee laarsjes op een stoeptegel.

In de tuin hoeft niks. Alleen maar onkruid wieden en vruchten plukken. Het klinkt bijna als het paradijs. Maar dat is het niet. Voorzichtig buig ik wat stengels aan de kant. Hier en daar gaatjes, keurig weggehapt. Dat belooft niet veel goeds. Wie heeft het aangedurfd om welverdraaid aan mijn mooie courgetteplant te eten?

Vorige week bracht de oogst ons een heerlijk soepje, maar die kunnen we deze week wel vergeten. Ik zie vier courgettes. Niet zo groot, maar vooral: mét gaten. Wat een treurnis. Daar gaan mijn recepten en mijn plannen. Wat denken die beesten wel? Eten van mijn courgettes? Ik moet en zal weten wie de dader is. Lang zoeken is niet nodig. De familie Slak heeft hun kamp opgeslagen in deze tuin. Niks mijmeren. Elke slak die ik vind krijgt vliegles. Naar een stuk tuin waar ze wel hun gang mogen gaan.

Als mijn plant slak-loos is mijmer ik weer verder. Want deze plant is niet van mij. De plant is gekregen en staat in geleende grond. Ik gaf de plant geen regen en liet de zon niet schijnen. En is het niet zo dat juist de vruchtetende slak mij vertelde dat er vrucht is? Die slak leert mij vandaag een les. Waar gedoe komt, gaten, het besef dat de oogst als zand tussen je vingers wegglipt en doorzetten de enige optie is… daar is vrucht.

Als ik mijn emmer en gieter weer bij elkaar raap om naar huis te gaan kom ik langs de prinsessebonen. Keurige dunne stelen wikkelen als vanzelf om de stok die ze steeds verder naar boven laat groeien. Ook hier zie ik wat gaatjes van hapgrage eters, maar kijk… de bloemetjes die vrucht beloven zijn al veel hoger dan het blad met gaatjes. Alsof ze harder groeien dan de slak kruipen kan.

Dan vind ik ze. De eerste volgroeide boontjes. Twee. Aan elke kant van het steeltje één. Voorzichtig pluk ik ze. En ik houd ze voorzichtig in mijn handen.

Handen vol zegen.