Alleen al het typen van de kop boven dit artikel is een culturele doodzonde, volgens velen in onze tijd. Als dit artikel op sociale media gedeeld wordt, kunnen er zomaar binnenkort kamervragen gesteld worden over het gevaar van orthodox-christelijke opvoeding van kinderen in Nederland. Het liberale neutraalheidscredo trekt door in alle haarvaten van de samenleving. Steeds meer onvrijheid ontstaat om vast te houden aan de Bijbelse principes die zesduizend jaar heel redelijk gefunctioneerd hebben in deze wereld. Ga je er tegenin? Berg je maar. En toch doe ik het, want graag wil ik mezelf en ons, als moeders en vaders een spiegel voorhouden.

Voorbereid

Sinds enkele tientallen jaren worden meisjes net zo opgeleid als jongens. Bij een studiekeuze speelt het, ook op reformatorische scholen, nauwelijks een rol of je man of vrouw bent. En dat hoeft helemaal geen probleem te zijn. Maar soms denk ik: zijn we de afgelopen decennia niet veel meer meegegaan in de emancipatiedrang van deze wereld dan goed voor ons was? Zijn we zelf misschien ook niet wat besef kwijt geraakt van het eigene van onze rol als man en vrouw in huwelijk en samenleving?

Jonge moeders komen hier op Elke Dag Nieuw op zoek naar bemoediging in hun rol als moeder. En gelukkig zijn er moedergroepen waarin jonge moeders van elkaar kunnen leren. Maar vergeten we in de opvoeding in onze gezinnen en in het reformatorisch onderwijs misschien dat jongens en meisjes niet hetzelfde zijn? Oke, er zijn nog basisscholen waar meisjes handwerken en jongens handvaardigheid krijgen. En we geven enigszins verschillend speelgoed aan onze zonen en dochters, al naar gelang hun interesses. En het is waar: niet elk meisje wordt moeder. Maar denken we wel eens verder na met onze kinderen over de Bijbelse rol van man en vrouw in deze wereld?

Bij het Woord

Nu onze oudste voor het tweede jaar op de middelbare school zit, moet ik hier steeds vaker over nadenken. Wat is onze taak als moeders, in het vormen van onze dochters? En hoe zullen onze zonen zijn als pijlen in de hand van een held (Ps. 127), als we hen niet leren wat het is om man te zijn naar Gods Woord? Al te vaak komt deze bezinning pas op gang als mannen en vrouwen volwassen zijn en zelf tegen hun grenzen aanlopen. Er wordt van hen verwacht dat ze rollen vervullen waar ze niet op voorbereid zijn.

Laten we Ruths, Esthers, Maria’s en Hannah’s opvoeden voor het Koninkrijk. Laten we Jozefs, Boassen, Hosea’s en Timotheüssen grootbrengen naar het voorbeeld van het Woord.

Hoe? Ik heb niet alle antwoorden. Misschien begint het met bewustwording en gebed. En verder een klein voorzetje, als kapstok om eens verder over na te denken:

1. Laten we onze kinderen al jong Psalm 139:14 (onberijmd) leren. De manier waarop God hen gemaakt heeft als man of als vrouw is wonderlijk en ondoorgrondelijk. Daarvoor loven we Hem!
2. Laten we jongens leren mannen te worden die christelijke dienende leiders zijn, die leren zichzelf te geven in liefde en respect voor anderen.
   Laten we meisjes leren vrouwen te worden die  liefde en respect tonen voor hun man, hem zijn leiderschap geven, en hen leren dat daar sterkte en heerlijkheid uit volgt (Spr. 31). Laten we onze kinderen leren dat God mannen en vrouwen zo heeft ontworpen dat ze heel verschillend zijn, zodat ze elkaar aanvullen in het huwelijk zoals God dat heeft bedoeld, als afspiegeling van Zijn Zoon en Zijn gemeente.
3. Laten we onze kinderen ten slotte leren om de mensen in deze wereld lief te hebben zoals onze Heere Jezus, Die naar de massa’s verloren mensen keek en met ontferming over hen bewogen was (Markus 6:34). Velen in deze wereld zijn verloren en verward.  Hoe belangrijk is het voor ons om onze kinderen te leren – met onze woorden en door ons voorbeeld – om naar anderen te kijken met de liefde en het mededogen van de Heere Jezus! Niet uit onszelf, maar vanuit Zijn liefde.

Er valt nog veel meer te zeggen en te schrijven over dit thema.
Over onze eigen rollen als ouders.
Over het voorbeeld dat we geven in ons huwelijk en in ons huis.
Over de voorbeelden uit de Bijbel en de kerkgeschiedenis die we kunnen gebruiken en de vaardigheden die we onze zonen en dochters kunnen leren.

Maar vandaag vooral even de vraag: hoe bieden wij weerstand aan de tendens in de maatschappij die de waarde van mannelijkheid en vrouwelijkheid als Gods scheppingsgaven zoveel mogelijk uit wil vlakken? En hoe bereiden we onze kinderen voor op het leven in een maatschappij waarin die ontwikkeling ongetwijfeld verder gaat?