Nu de echte kapper niet knipt, wordt er hier in huis luid gekermd. Wie kan nu, behalve de echte barbier, een puberkapsel creëren? Een model met overloop van lagen haar? Ik mag veel opknappen voor mijn jongens, maar dit avontuur vertrouwen ze me niet toe. Op een ochtend zoek ik toch stiekem de tondeuse op. Tussen de voorraad kaarsen en waxinelichtjes in mijn rommelkast vind ik gevreesde apparaat met de scheermessen. De gebruiksaanwijzing lezend, besluit ik dat het toch niet moeilijk kan zijn. Gewoon beginnen met opzetstuk een en dan komt vanzelf het resultaat. Of niet. Heimelijk zie ik enorm tegen deze klus op. Is het echt nog maar tien jaar geleden dat ik ze gewoon zonder pardon in de kinderstoel zette en met behulp van hun oudste broer, ze eigenhandig een knipbeurt gaf? Ik hoor nog het gejammer zodra de ronkende machine hun nekharen moest afscheren. Als beloning voor het stilzitten mochten ze een ijsje uitkiezen. Een dubbellikker of een raket!

Ook nu is het protest niet van de lucht! Ze hebben geen vertrouwen in moeders knipkunst. Wel begrijpelijk hoor, want ik ben er gewoon niet goed in. Maar ja, wie moet het anders doen? En ach, hoe het ook uitpakt, ze hoeven toch nergens heen!

Argwanend hoort manlief dit relaas aan. Ook hij zal er niet aan ontkomen. Op onze dagplanning staat dit evenement gepland voor 19 uur. Een beetje overmoedig tover ik een oud tafellaken tevoorschijn en deze knoop ik om de nek van slachtoffer nummer één. Dan komt broerlief de bocht om. ‘Ma, zal ik het doen? Mijn kapper legt altijd uit wat ze doet als ik in de stoel zit. Ik weet precies hoe het moet’. Al snel ga ik overstag en overhandig de schaar aan mijn jongste zoon. ‘Nou vooruit, je kan tenslotte ook goed grasmaaien’. Inmiddels word de klant van de kapper ongeduldig en vraagt of er nog wat van komt. Het wordt een geweldig feestje.Wat hebben we een schik die avond. Het resultaat mag er zijn. Ook als is deze knaap erg kritisch, toch is hij dik tevreden.

De kapper heeft de smaak te pakken en roept de volgende klant. Maar die zit stilletjes in een hoekje van de kamer achter zijn geliefde krant, hopend dat zijn beurt voorbij zal gaan. Maar die droom gaat in rook op. ‘En pa, hoeveel betaalt u bij de kapper?’ ‘Wel € 18,50 jongen’. ‘Nou dan treft u het. Ik doe het voor 12 euro’.  Voor hij er erg in heeft, vallen de weerbarstige grijze lokken op de keukenvloer en is zijn kalende coupe weer om door een ringetje te halen. De tondeuse verdwijnt weer in de doos en de schoolschaar in de etui. De knappe kapper heeft zijn werk gedaan. Complimenten en tot over zes weken! En de knecht van de knappe kapper pakt haar zachte bezem en ontdoet de keukenvloer van blonde en grijze haren.  Nagenietend van een avondvullend programma in deze vreemde tijden.

Rijk met mijn puberjongens. Denk nu niet dat het altijd vrede is onder dit dak, maar deze avond zit er veel in mijn dankbaarheidspotje. Ik dank de Heere om de onbreekbare broederband. Ik zing psalm 133: 1 “Ai, ziet hoe goed, hoe lieflijk is ’t, dat zonen, van ’t zelfde huis als broeders samenwonen…”