Het huwelijk,  een afspiegeling van Christus en Zijn gemeente. Hoe vaak hebben we dat al horen zeggen? Wat een prachtige uitspraak. Een rijk beeld. En toch…. Weet jij er altijd goed raad mee? Het huwelijk als beeld van Christus en Zijn gemeente… En dat terwijl je laatst samen een gesprek voerde waarin je elkaar gewoon totaal niet aanvoelde. Waar je allebei wat teleurgesteld van was. Het huwelijk een beeld van Christus en Zijn gemeente, terwijl je al een hele week dat ene niet gezegd hebt, wat je zo dwars zit of er juist een flinke woordenwisseling van maakte. Terwijl je soms een beetje naast elkaar door het leven gaat in plaats van dat je echt en oprecht aan elkaar verbonden bent.

Perspectief

Dat beeld… Ik probeer het te vormen terwijl ik naar onze relatie kijk. Ons falen. Ons houden van, ons proberen.  Onze onvoorwaardelijke liefde voor elkaar, dat wel. Ons geven, onze communicatie, ons samen zijn. Het vergeven van elkaar. Het zoeken naar het goede voor de ander. Ons struikelen en opkrabbelen. Het in dezelfde valkuilen stappen soms. De vraag bekruipt me: Wat zien mensen als ze naar ons huwelijk kijken? Als mijn onchristelijke buurvrouw ons samen ziet, ziet ze dan iets van Christus en Zijn gemeente? Waarin dan?  Hoe dan? Wat bedoelt Paulus eigenlijk als hij dit zegt?

Ook dringt de vraag zich aan me op: waarom is dit beeld soms lastig, vertroebeld of niet helder? Komt het door ons beeld van het huwelijk? Komt het door hoe ik het huwelijk (be)leef? Of door het beeld wat we hebben van Christus en Zijn gemeente? Vervormt het beeld niet vooral omdat ik vanuit mijn eigen perspectief naar Christus en Zijn gemeente kijk? De Bijbel zou de maatstaf moeten zijn.

Als Paulus in Efeze 5 het huwelijk vergelijkt met Christus en Zijn gemeente, geeft hij een duidelijk beeld van hoe het huwelijk moet functioneren. De rol van de vrouw en de man. De vrouw als beeld van de gemeente. De gemeente is dankbaar voor haar man, hoe kan ze anders? Hij gaf alles voor haar. Onvoorwaardelijk. Ze wil haar hele leven Hem dienen, omdat Hij zijn leven voor haar gaf. De man als Christus. Zichzelf (op)offerend in onbaatzuchtige liefde. Ondanks alle gebrek en tekorten van zijn bruid.

Roeping

Misschien heb je wel eens moeite met je rol als vrouw. Onderdanig zijn, dat idee roept gemakkelijk weerstand op. In onze maatschappij is dat totaal belachelijk. Maar realiseer jij je wat de roeping van je man is in jullie huwelijk? Onderdanig zijn kan een opgave zijn misschien. Maar wat denk je van het liefhebben zoals Christus heeft liefgehad? Dat kost je alles. Dat kost hem zichzelf, helemaal.

De praktijk is bij jou misschien weerbarstig. Is je man niet zo’n kartrekker? Of is jouw karakter nu eenmaal wat dominant? Houd jij van de uitspraak dat de man wel het hoofd is, maar jij de nek? Het is niet Bijbels. En we komen pas tot ons doel, onze bestemming, Gods doel met het huwelijk als we deze positie innemen. Niet pas onderdanig worden als je man de rol neemt die hij zou moeten nemen. We zijn soms zo geneigd om ons te bemoeien met de taak en rol van de ander. Maar laten we bezig zijn met dingen uit Efeze 5, die gelden voor onszelf.

Bezwaren

Misschien loop je er wel eens tegenaan dat je man en jij helemaal niet bij elkaar passen. Jullie zijn zo anders. Beleven de dingen zo verschillend, zien de dingen anders. Is dat erg? Het is niet altijd makkelijk waarschijnlijk, maar de Heere gebruikt ons huwelijk om ons zoveel te leren, bij te schaven, aan te leren, af te leren. Het is vaak juist mooi om dat te zien in de ander wat jij mist of waar jij minder goed in bent. Elkaar aanvullen, elkaar nodig hebben en dan samen één zijn.

Mijn hart stroomt over als ik lees over een man die zijn vrouw zo liefheeft dat hij zichzelf, zijn uren en zijn tijd, zijn alles over heeft voor zijn vrouw. Haar beschermt en verzorgt. Ondanks alle gebreken en tekorten die ze heeft.  Dan is het toch helemaal niet moeilijk om die man onderdanig te zijn? Deze man als hoofd hebben is heerlijk. Paulus noemt het een geheimenis. Verborgen. Een mysterie.

Verlangen

Aan ons huwelijk mankeert genoeg als we kijken naar Christus en Zijn gemeente. Maar het verlangen is er weer opnieuw om meer op Hem en hen te lijken. Hun beeld te weerspiegelen. Dan gaat de buurvrouw merken dat je je man niet afvalt. Dat je altijd met bewondering over hem spreekt. Dat je hem met vreugde dienen wil. Dan gaan ze zien dat jullie niet zonder elkaar kunnen, elkaar nodig hebben een aanvullen.

Ik wens je zo’n heerlijk, gezegend huwelijk toe. De Heere heeft het belooft, ook als we het allerminst verwachten, dat Hij de gehuwde wil bijstaan. En als God Zelf het huwelijk vergelijkt met Christus en Zijn gemeente, zou Hij dat niet Zelf willen helpen om dit beeld uit de dragen naar de  mensen om ons heen?