“Het is een probleem! Een écht probleem!” Ik keek nijdig. Sprak wat harder dan gebruikelijk en benadrukte ieder woord wat ik sprak. Met de nadruk op het woord… je raadt het al: PROBLEEM.
Even wat theorie om het op te frissen. Een probleem bestaat uit twee dingen: feiten en verwachtingen. Zodra je een tegenstelling ervaart tussen die twee ervaar je iets als een probleem.
Ik zal het ook meteen maar eerlijk zeggen, het probleem was een opvoedprobleem. Problemen zijn al problematisch maar een opvoedprobleem zet mij als moeder met mijn rug tegen de muur. Het gevoel van schaakmat.
Feit: Kleuter eet niet.
Verwachting: heb je even? Mijn beeld van een fijn gezin is is een gezellige volle keukentafel met pannen en lepelgerinkel, volle borden en bolle wangen. Gesmikkel en gesmak. Geschraap op pannenbodems en kinderen die vechten om het laatste hapje. Elke pan met aardappels en groente, stamppotjes, pastaslierten, pannen met soep en de meest mooie ovenschotels… het wordt allemaal met gejuich onthaald. De toetjes die voor het laatste gaatje in de buikjes zakken zijn de kers op de taart en geven de tafel een feestelijk tintje.
Als je deze tegenstelling ziet begrijp je vast mijn probleem. Een (schaak)matte moeder die alle recepten heeft getest maar het waar het aan tafel klinkt: ‘Bah!’ ‘Nee, ik wil niet!’ ‘Ik eet het niet op!’
Natúúrlijk waren er heel veel dingen geprobeerd! Stickerkaarten, appelmoes erbij (‘nee, wil ik ook niet’) en vooral voet bij stuk houden. Niets anders aanbieden. O nee, dat zéker niet! Mijn opvoedingsstrategie liet daar geen ruimte voor. Nee, ik ging voor eten-wat-de-pot-schaft! En ze gaan ten slotte toch wel eten als ze trek krijgen. Toch? Ja toch?! Echt?
Zo kabbelde mijn opvoeding voort. En mijn opvoedprobleem bleef een ongenode gast aan de tafel.
De griep kwam en waaide door het huis. Kleuter ziek. Een week koorts liet een kleuter zien met spillebenen en dunne armen. Ze zag het zelf ook! “Mijn spierballen zijn hélemaal weg!!” Alsof ze net vertrokken waren met de laatste boot.
Mijn probleem verdubbelde in omvang. Het kreeg de grootte van een olifant. En toen bedacht ik ineens: dit is een PROBLEEM.
Er moest iets gebeuren. Ik stroopte mijn schaakmatte mouwen op. Ik moest omdenken.
Ken je dat woord? Het bestaat echt: OMDENKEN = De tegenstelling accepteren en kijken naar nieuwe mogelijkheden die ontstaan door ‘ja’ te zeggen tegen de realiteit.
Zo! Ik klom op een keukenkrukje en loerde in mijn kastje met speciale schalen. Daar stond ie: te glimmen van genoegen, een borrelbord met vakjes. Een speciaal bord met allerlei lekkere woorden. In het Engels notabene! Wat wil je nog meer?
Ik accepteerde die avond dat mijn leuke kleuter (zonder spierballen) niet met de pot mee zou eten. Ik kookte een heerlijk maal voor de genietende kant van de tafel, daar waar de goede eters zaten. En maakte van het borrelbord een gevuld bord. Een serieuze maaltijd. Met groente en fruit. Komkommer, kiwi, rozijnen, cracker met appelstroop, plakje lievelings leverworst, en 1 heel klein stronkje broccoli. Je zag dat laatste bijna niet liggen.
De maaltijd was gezellig. Fijn. Rinkelende lepels, gesmikkel en gesmak. Vrolijke verhalen en complimenten voor de kok! O ja, en één minpunt: een piepklein stronkje broccoli.
Toetjestijd! Kleuter werd die avond onze toetjesbaas. Een hele verantwoordelijkheid die uiterst serieus genomen werd door jong en oud. Zíj keek in de koelkast wat de opties waren en bedacht een recept waar zijzelf haar vingers bij af zou likken. We aten vla, yoghurt met een dak van slagroom en chocoladekorrels. Is dat éne stukje van mijn verwachting toch nog een klein beetje uitgekomen.
Toetjesbaas bleef ze. Eten ook.
Op een dag vroeg Kleuter: “wat staat daar?” met haar vingertje volgde ze de lijntjes van het krullerige woord in één van de vakjes. Ik keek er naar en zei met een brede grijns “daar staat cheese!”
En dat deed ze.
