Je kent hem wel: de wip. De meeste speeltuinen hebben er één. De bedoeling is dat er aan allebei de kanten iemand op het stoeltje gaat zitten. Als de één zich in de lucht bevindt, heeft de ander de beide voeten op de grond. Maar heb je weleens geprobeerd om in het midden van de balk te gaan staan en de wip horizontaal te krijgen? Simpelweg door te balanceren? Het is een kunst op zich. Is je gewicht niet loepzuiver verdeeld, dan raak je uit balans.
Misschien heb je nooit bovenop een wip gezeten. Maar ken je de sport van het balanceren? Het evenwicht bewaren?
Veel rollen
Soms denk ik dat het leven van onze moeders op een bepaald gebied eenvoudiger was. Als je trouwde, stopte je met werken. Je wachtte op het moment dat de Heere de kinderzegen gaf. Elke dag van de week deed je iets in je huishouden. Op woensdag ging je bij de buren op de koffie. En verder was je volledig moeder. Niemand die daar wat van vond, want iedereen deed het zo.
Anno 2023 liggen de kaarten iets anders. De meeste twintigers en dertigers hebben na het voortgezet onderwijs een vervolgstudie gedaan. Het CBS meldt: in 2021 hadden 77,1% van de vrouwen al dan niet een betaalde baan. Een groot deel van deze vrouwen zijn daarnaast ook echtgenote, moeder, schoondochter, schoonzus, buurvrouw en vriendin. Hoezo balanceren?
Pas geleden was er zo’n moment. Ik was aan het balanceren, voelde me niet helemaal in evenwicht en wist dat ik de balans op moest maken. Als ik in de kerk om me heen keek zag ik zoveel nood. Eenzame vrouwen. Stuurloze moeders. Huwelijken in overleefstand. Verwaarloosde kinderen. Hongerige gezinnen. En ik wilde aan de slag. Doen wat ik kon doen. En nog een beetje meer.
Focus
Maar thuis waren er ook vijf kinderen. Drie grotere en twee kleintjes. Die allemaal hun aandacht vroegen. Luiers verschonen, oorarts bezoeken, peptalks houden, flessen bereiden, Wereldschool begeleiden, neuzen poetsen etc. Bijna 24 uur per dag, zonder de mogelijkheid om even een oma of vriendin in te schakelen. Dat in combinatie met een echtgenoot die meer wil zijn dan collega’s die samen een onderneming runnen én een aantal vaste taken voor de zending gaf mij frustratie.
Twee dingen kwam ik tegen die mij weer de juiste focus gaven.
Allereerst een prachtige tekst uit Romeinen 12: Tracht niet naar de hoge dingen, maar voegt u tot de nederige. Zijt niet wijs bij uzelven.
Ik kwam erachter dat ik mijn draaglast veel zwaarder maakte dan dat de Heere wilde. Hij vraagt mij op dit moment vrouw van mijn man te zijn en moeder van onze jonge kinderen. Een prachtig, maar ook soms nederig werk. Het betekent bepaalde verlangens (tijdelijk) aan de kant zetten, die extra mijl gaan en geen waardering buitenshuis. Toiletten schoonmaken, neuzen poetsen en boze buien opvangen. Maar ook: kleine armpjes om je nek, kwetsbare ogen van puberzoon als hij je in vertrouwen neemt, samen lachen en soms ook huilen.
Wijs in onszelf
De kanttekeningen wijzen er bij ‘hoge dingen’ op dat het die dingen zijn die je begrip, krachten of roeping te boven gaan. Als we als moeders eigenlijk onze handen vol hebben aan ons gezin, hoeven we ons niet schuldig te voelen dat we daarbuiten niet zoveel kunnen doen. Wat dat dan ook mag wezen. Want we zijn gehoorzaam aan onze eerste roeping en de Heere wil niet dat we wijs zijn bij ons zelf door allerlei andere, nuttige dingen buitenshuis te doen maar waarmee we maken dat we structureel uit balans zijn.
En de nood om ons heen dan? Mogen we onze ogen daarvoor sluiten? De Bijbel roept toch ook op tot barmhartigheid? Dat is waar. Maar we hoeven geen grote dingen te zoeken. Als we in balans zijn kunnen we ervoor kiezen om in onze gesprekken betrokken en meelevend te zijn. Oprecht. Geen kwantiteit maar kwaliteit.
Fases
En kent het leven niet zijn fases? Er zijn periodes dat er meer ruimte is doordat bijvoorbeeld alle kinderen naar school zijn. Daarnaast is niet de belastbaarheid van iedere vrouw hetzelfde. Sommige kunnen meer aan dan de ander.
Het andere wat op mijn pad kwam, was een prachtig boek met daarin een citaat wat onze hele gewone dagelijkse bezigheden in een ander perspectief plaatst:
De meest onbeduidende bezigheden houden op onbeduidend te zijn en worden goed zodra u ze uitvoert met de bedoeling uzelf daarin te schikken naar Gods wil. Vaak zijn ze beter en zuiverder dan bepaalde daden die deugdzamer schijnen.
In de eerste plaats omdat ze minder onze eigen keuze zijn en de Voorzienigheid u vraagt ze meteen te volbrengen.
Ten tweede omdat ze eenvoudiger zijn en u minder in de verleiding brengen uzelf erop te laten voorstaan.
Ten derde, omdat meer uw natuurlijke neigingen doden dan bepaalde andere daden waarin zelfliefde gemengd is.
(Verlangen, dagboek van een jonge christin, blz. 307 door Elisabeth Prentiss, uitgeverij de Banier).
Hartelijk dank voor deze mooie blog! Ik ben weer even terug op mijn plaats gezet en dat had ik nodig!
Rest mij nog wel een vraag waar ik al een hele tijd mee loop :
Ik heb het NODIG om ergens in de dag mijn werkrol af te kunnen sluiten en over te schakelen naar de priverol, net zoals mijn man van zijn werk en de kinderen van school. Ik vraag me af HOE andere moeders hier mee omgaan? Omdat werk en prive voor ons door elkaar heen lopen en er geen duidelijke scheidslijn getrokken kan worden, (althans zo lijkt het), vind ik het niet vreemd dat zoveel vrouwen uitgeput raken!
Want welke werknemer houd het nu vol om op het werk wakker te worden, er koffie te drinken, de lunch er op te eten, weer koffie te drinken, het avondeten er te nuttigen, weer koffie te drinken en tenslotte er weer naar bed te gaan?! Dus is het mijns inziens NOODZAKELIJK voor onze gezondheid om ergens de werkrol af te sluiten en in de priverol te kunnen stappen, want anders blijf je 24 uur in de werkmodus staan!
Om deze reden ben ik in een burnout terecht gekomen. Thuis was mijn werk geworden en ik ervaarde er geen prive meer, dus stond ik ALTIJD aan en was ik ALTIJD op mijn werk. Misschien ligt het aan mij, ik weet het niet, maar ik weet nog steeds niet HOE ik hiermee om moet gaan! Ik lees graag jullie reactie en manier van hoe hier mee om te gaan!
Beste Tineke,
Dankjewel voor je reactie. Persoonlijk denk ik dat het verschil tussen je werk- en priverol niet zo met een schaartje kunt knippen. Neem bijvoorbeeld je nacht: die is er voor jou om uit te rusten, maar als je kind zijn bed heeft ondergespuugd ga je dat toch schoonmaken.
Ik herken het gevaar van altijd bezig zijn. Voor mezelf heb ik een aantal ‘gewoontes’ die mij helpen om meer rust in te bouwen. Ik deel ze met je. Niet als sluitend antwoord op je vraag, maar misschien helpen ze je.
1) Mijn wekker staat bijna altijd vroeg. Voordat ik aan de taken in het gezin begin, mag eerst het Woord open gaan en probeer ik de dag in Gods handen te leggen. De kinderen weten dat ze niet binnen mogen komen als de slaapkamerdeur gesloten is. Behalve in een noodgeval.
2) Per dag doe ik hooguit één groot ding. Bijvoorbeeld de week boodschappen, administratie of een bezoekje in de wijk. Of meerdere kleintjes: cadeautjes inpakken, mailtje naar de juf etc. Heb ik dat lijstje afgewerkt, dan probeer ik het daarbij te laten. Dus niet nog snel iets anders doen, naast de taken die moeten gebeuren.
3) Ik probeer dat wat moet in de ochtend te doen. ‘s Middags is om de boel thuis te draaien en naarmate de dag vordert probeer ik af te bouwen. ‘s avonds is om kinderen rustig op bed te krijgen en de laatste voorbereidingen voor de volgende dag te treffen. Omdat ik op tijd begin met afbouwen is het vaak om een uur of 8 wel rustig. Zodat ik iets voor mezelf kan doen.
4) Op onze slaapkamer staat mijn bureautje. Dit is mijn plek waar ik me soms even heerlijk terugtrek. Deze plek is opgeruimd, schoon en gezellig. Dat helpt me enorm!
5) Ik zie steeds meer het belang van ritme. Vaste bedtijden voor de kinderen. Onze kleinsten proberen we voor half 8 op bed te hebben. De oudste om 9 uur.
Hopelijk zit er iets tussen waar je wat aan hebt. En misschien dat andere moeders ook nog reageren.
Wijsheid toegewenst!
Dag Tineke,
Ik heb zelf veel aan het blogartikel op deze blog gehad: eilandjes van rust.
Zo’n eilandje kan voor mij al zijn als de kinderen lekker buitenspelen en ik even stilte om me heen heb om bewust te zeggen tegen God: dank U voor dit eilandje van rust!!
Het opladen zit hem voor mij vaak in de kleine momenten.
Sterkte met je zoektocht
Dank… Wat worden we vaak weer getrokken door het horizontale en verbreken of storen we de verticale verbinding. Elke dag nieuw, m’n blik is voor nu weer omhoog getrokken, dank God, door deze blog.