“Had jij verwacht dat het zó intensief zou zijn?” Vertwijfeld kijk ik mijn vaatwassende man aan. Hij zucht en schudt zijn hoofd. “Nee, dít had ik niet verwacht.” Even is er de connectie. Wij, lotgenoten. Vader en moeder van vijf kinderen die letterlijk de benen uit ons lijf rennen.

Kind één viel tijdens het basketballen. Kneusde haar voet en werd met een rekverband gebonden aan de bank. Tussen het kneuzen zat nog een ziekenhuisbezoek voor een röntgenfoto, waarbij we twee uur moesten wachten en de mededeling kregen dat het ‘waarschijnlijk niet gebroken was’. Frustratie ten top bij tiener omdat ze door zo een simpele val heel wat basketballessen moest missen.

Kind twee kreeg een longontsteking. Had alweer een week koorts, haalde als een pruttelend koffiepotje adem en kreeg inmiddels zijn slijmen niet meer weg met hoesten. Ook voor hem bezochten we de kinderlongarts die een flinke longontsteking diagnosticeerde. Heel vervelend, aangezien zoonlief net een antibioticakuur achter de rug had en aan een onderhoudsdosis zat. Opnieuw antibiotica, prednison, puffer en naar een longtherapeut. Contacten met Nederland. Afstemmen wat een goed beleid is. En ondertussen een zoontje die, als hij niet slaapt, alleen maar jengelt.

Kind drie kreeg ook wat van het virus mee. Moest zoveel hoesten dat ze ons ermee wakker hield. We gaven paracetamol. Toen dit niet hielp ibuprofen. Tijdens de hoestbuien liepen we met bekertjes water. Smeerden haar borst in met menthol. En hielden de koorts in de gaten. Haar spierwitte gezichtje en dikke wallen deden een sterk beroep op onze beschermingsdrang. Het geven van medicijnen lukte alleen met strenge hand. Ze weigerde ze anders in te nemen. En haar ziek voelen reageerde ze af met boos gedrag, waarbij al onze pedagogische kwaliteiten op de proef werden gesteld.

Kind vier lag midden in de nacht huilend voor onze slaapkamerdeur: “Ik kan niet meer lopen!” Slaapdronken beval mijn man dat hij terug zijn bed in moest gaan. Ik liep achter hem aan en vroeg waarom hij midden in de nacht probeerde of hij nog kon lopen. Hij gaf aan door zijn been te zakken toen hij naar de wc ging. Goed. Deze verklaring klonk acceptabel. Na zijn been onderzocht te hebben en een paracetamol vroeg ik hem dringend om te gaan slapen en dat we de volgende dag verder zouden kijken. Kind drie was inmiddels wakker geworden en stopte niet meer met het hoesten. Ze ging naast mijn man liggen en ik kroop in het logeerbed. Toen ze eindelijk sliep, viel ze uit het bed. En waren er dikke tranen die gedroogd moesten worden.

Tot slot kind vijf. Hij besloot te concluderen dat hij in ons gezin achtergesteld werd. Papa had zijn lievelingetje. Mama had haar lievelingetje. En hij viel daarbuiten. We herinnerden hem fijntjes aan de hoeveelheid voorrechten die hij kreeg. Benadrukten geen lievelingetjes te hebben en dat hij niet naar die stem in zijn hoofd mocht luisteren. Maar ondertussen deed het toch zeer dat hij dit gevoel had en het ons verweet.

Is het bovenstaande overdreven? Nee, het was de realiteit van enkele weken geleden. En opgeschreven voor al die ouders  die het soms weleens véél vinden. Even als tegenhanger voor alle perfecte plaatjes. Ouderschap vraagt veel van ons. En bij tijden is het extra intensief. Eruit stappen is meestal geen optie, maar het simpel woorden geven aan de heftigheid van een periode kan al verlichting betekenen. Erkenning voor jezelf. Herkenning bij anderen.

Tot slot een citaat uit een boek wat volgens mijn man mijn tweede bijbel is:

“Als je de macht lijkt te verliezen over grote dingen… focus dan op wat dichtbij is en waar je van houdt.”
(Uit: De jongen, de mol, de vos en het paard door Charlie Mackesy)