“Maar mam! Ik wil wel korte mouwen aan!” Boos staat ze voor me. 3 jaar en bijna een meter lang. Haar rug is strak, net als haar lange benen. Haar haartjes zijn nog nat en ze ruikt lekker naar een schone peuter. Haar ogen, wijd open, spuwen vuur.

Ik probeer kalm te blijven, want deze discussie gaat waarschijnlijk nog even duren. Ik zal elke kruimel geduld nodig hebben die nog is overgebleven na de maaltijd met “viese macaroni!” en “ik wil geen gele pap, ik wil andere!”.

Rustig en wat zacht begin ik te praten: “Weet je, het wordt nu herfst en dan is het buiten in de avond al een klein beetje koud. Dan doen we lange mouwen aan in bed. Heerlijke warme mouwen.” Helaas, voor wie dacht dat dit een perfect plaatje zou worden, lees vooral door.

“NEE!” haar volume neemt toe. En mijn kruimels geduld verdampen als sneeuw voor de zon. Heel even denk ik: joh, kom op. Ze krijgt niks van een koude nacht. Doe lekker die korte mouwen aan en hop, klaar, opgelost, naar de warme thee beneden… Toch blijf ik bij mijn punt. Waarom? Omdat mama’s soms gelijk hebben en peuters moeten voelen waar de grens is. En dan is nee gewoon nee, na 5 minuten discussie nog steeds. Het verandert niet. Iets met grenzen aangeven en voet bij stuk houden. Al krijg ik na 1 minuut al een beetje spijt.

Ik gooi het over een andere boeg: “Wat was het gezellig toen je vanmiddag bij de juf mocht spelen hè?! Je had toch een leuk versje geleerd? Weet je het versje nog?” Even kijkt ze mij verbaasd aan, met mogelijk nog grotere ogen. Ik zie haar denken: ‘waar heb je het over??’ Als ik haar lange mouw begin op te stropen en richting haar linkerarm beweeg heeft ze het door. “NEE! Niet die!” Mislukt.

Om de rest van de 8 minuten samen te vatten: peuter zit boos huilend op de grond, pyjama ligt weggemoffeld aan haar voeteneind, moeder is klaar met alles en roept uit: “dan slaap jij in je hemd en onderbroek! Prima!”

Weg goede voornemens en weg geduld. Weg discussie en weg tranen. Ik vind het akelig. Een gevoel van verliezen begint te knagen en daarbij de gedachte: “kan ik wel opvoeden? Ik krijg mijn eigen lieve schatje van 3 niet eens in haar pyjama gestopt!”

Na 10 minuten fluister ik in haar oortje: “Lief, mama houdt van jou. Ik vind het niet zo leuk als je zo boos doet, maar ik hou van je. Altijd. Slaap lekker…” Beneden op de bank met mijn warme kop thee denk ik: morgen een nieuwe dag! 

Er zijn dagen dat het wel lukt, vrolijk naar bed in de meest geschikte pyjama naar moeders mening! Hier volgen zomaar wat tips en wie weet is er één bij die bij jou en je peuter past:

• Tip1: Een volle batterij. Zorg voor een opvoeder met een volle batterij. Zelf merk ik dat de spits (zo tussen 16.30 en 19.00 uur) mijn batterij hard laat leeglopen. Eten koken moet daarom bij ons niet teveel gedoe geven. Een ovenschotel eerder op de middag klaargemaakt doet soms wonderen!
• Tip2: Voorspelbaar zijn. Alles wat vooraf in een kader gegoten zit levert weinig tot geen discussie op. Kleren leggen we de avond ervoor klaar. Dat scheelt een ‘rode sokken of blauwe sokken discussie’ om 7 uur in de ochtendspits.
• Tip3: Veiligheid. Bedenk tijdens een driftbui (of erna) dat een peuter zich veilig moet voelen om boos te worden. Misschien herkenbaar: een lieve peuter haal je op bij de oppas of na het spelen bij de buurvrouw, maar eenmaal thuis gekomen zijn de laarsjes nog niet uit of daar gaan we al…
• Tip4: Wegen. Probeer te wegen welke grenzen het waard zijn om in stand te houden en laat de andere wapperen. Soms zijn laarzen ook leuk bij een bezoekje naar de bibliotheek, dat scheelt dan mooi weer een ‘schoenen discussie’ bij het weggaan.
• Tip5: Knuffel. Bewaar deze voor het laatst. Bij een boze bui hoort ook een verzoening. Een knuffel en een aai over die natte haartjes. Want het blijft jouw peuter: de enige echte en leukste peuter van de wereld. Ondanks de boze bui, die altijd weer over trekt. Het blijft dat kindje van 1 meter die een knuffel van mama zo heel hard nodig heeft.

En onze peuter in hemd en onderbroek? Die riep om 2.30 uur: “mama, ik heb zo koud.” Ik wrijf over haar koude rug en zeg zachtjes: “Zullen we dan maar gauw je pyjama aandoen? Met de warme lange mouwen?” kleintjes klinkt het: “Ja!” Zucht… welterusten!