Hoe vergaat het jou deze weken? De wereld is een chaos. Tumult alom. Iedereen voelt aan dat er meer aan de hand is dan een oorlog alleen. Was eerst de wereld geschokt door de afschuwelijke beelden en verhalen van de dingen die Hamas heeft aangericht, binnen een week keert het grootste deel van deze wereld zich tegen Israël. Ze lijken te zijn vergeten wat er gebeurd is. Overal in de wereld laaien de protesten op. Ook in ons eigen land worden dingen gezegd , gedaan en uitgesproken waar je van schrikt. Het is alsof we Zacharia 12 voor onze ogen zien gebeuren.
Luister in de kerk, open Youtube of Kerkomroep en je vindt allerlei preken over de tijd waarin we leven. Wat doet dit allemaal met jou? Als moeder, als persoon, als vrouw, als individu?
Natuurlijk staan wij met Israël. Het is het volk door God Zelf uitgekozen. We zijn geënt in dezelfde stam als zij. We begrijpen dat het ten diepste niet gaat om dat kleine stukje land aan de zee. Het gaat om de eeuwenoude strijd tussen het slangenzaad en het zaad van de vrouw. Het gaat om de Messias. Het gaat om de stad van de Messias.
Maar als je dan de beelden uit Gaza ziet, dan kan dat je in de war maken. We weten het, Hamas gebruikt het allemaal en heeft invloed op wat de wereld ziet. Maar de beelden raken ons. Het is allemaal zo heftig, schrijnend, tragisch en afschuwelijk. Je vraagt je af of dit echt niet anders kan. Als we zondag psalm 137 zingen in de kerk, dan kan ik de laatste zinnen niet meezingen. Dat gaat me toch wel ver. Staat dit in de bijbel? Wie had het op zijn hart om deze psalm, deze woorden te schrijven en te bidden? Als ik deze dingen lees, rijst de vraag bij mij of het beeld wat ik van God heb wel klopt. Voel je de onrust? De verwarring, de vragen?
Stil worden
Lukt het jou om stilte te vinden? En dan bedoel ik niet alleen maar je stille tijd. Wat kan het lastig zijn om daar tijd voor te vinden. Vooral als je jonge kinderen hebt. Voor veel moeders is dat een worsteling. Ze voelen zich daarin tekort schieten of onder de maat. Maar dat bedoel ik niet. Ook als je wel mogelijkheden hebt of kunt vinden om stille tijd te houden, kan het zijn dat je in het bijbellezen en bidden geen stilte, geen rust vindt. Je leest volgens je bijbelrooster, een dagboek, of je Moeskruid Bijbelstudie. Je schrijft wat kernwoorden en gedachten op. Dingen die je mooi vindt en aanspreken. Maar rust vinden? Echte rust? Zielenrust?
Ik moet denken aan psalm 131. Zo ik mijn ziel niet heb gezet en stil gehouden, gelijk een gespeend kind bij zijn moeder! Mijn ziel is als een gespeend kind in mij. Het beeld van een moeder met haar kind, zo herkenbaar voor ons, mama’s. David beschrijft het hier prachtig. Kalm, rustig, bedaard, veilig getroost, vertrouwd zit dat kind daar. Je ziet het voor je. Het beeld van een peuter van een jaar of drie. Een kind op schoot bij moeder. Liggend tegen haar aan. Misschien de duim wel in de mond. Volkomen rustig, tevreden. De wereld om het kind is er wel, maar toch ook even niet.
David schrijft dat hij zijn ziel tot rust en stilte heeft gebrácht (HSV). Hoe kan dat? Ons hart haakt naar onrust. We willen weten hoe dingen zullen gaan misschien. Of wat de toekomst zal brengen. We willen weten wat er speelt, wat waarheid is. We willen op de bres voor Israël of juist niet. We vragen ons af wat we moeten doen.
David wijst zichzelf terecht. Hij laat al die dingen los. Je Leest in psalm 131 dat hij hoogmoed en trots neerlegt. Hij grijpt niet naar grotere dingen of dingen die te wonderlijk zijn voor hem. Waarschijnlijk heeft hij deze psalm geschreven voordat hij koning werd. Hij wist dat hij koning zou worden. Maar hij greep er niet naar. Als een kind laat hij het allemaal los en vertrouwd het aan de Heere toe. Zo is het om te worden als een kind. Vertrouwend dat de Heere het goed doet en dat Hem niets uit de hand loopt.
Houvast
Dat zijn woorden van hoop, die wáár zijn. Hij zal Zijn beloften waarmaken. Omdat we eerder ervaren hebben dat de Heere doet wat Hij belooft. Omdat de bijbel vol staat met de bewijzen daarvan. Omdat we teksten lezen als Deuteronomium 7:9: Daarom moet u weten dat de HEERE uw God is. Hij is God, de getrouwe God, Die het verbond en de goedertierenheid in acht neemt voor wie Hem liefhebben en Zijn geboden in acht nemen, tot in duizend generaties. Of Romeinen 10:11 Want de Schrift zegt: Ieder die in Hem gelooft zal niet beschaamd worden. En ik lees Mattheus 24:35 De hemel en de aarde zullen voorbijgaan, maar MIjn woorden zullen zeker niet voorbijgaan. Ook als wij niet begrijpen, laat juist dan de Bijbel je houvast zijn.
Maar wat als je de rust niet hebt of niet kunt vinden? Je hebt nog geen vrede met God. Je vreest voor je kinderen of je man. Wat aangrijpend is dat! De Heere Jezus wijst Zelf op de ark van Noach. Petrus schrijft in zijn brief dat de Heere (de vervulling) van de belofte (van zijn komst) niet vertraagt (zoals sommigen dat als traagheid beschouwen), maar Hij heeft geduld met ons en wil niet dat enigen verloren gaan, maar dat allen tot bekering komen (2 petrus 3:9).
Sta dan eens stil, zoek een rustige plek op en bedenk dat de Heere meer naar ons verlangt, dan dat wij naar Hem verlangen. Als Hij kijkt naar de stad Jeruzalem en Zich bedenkt welk oordeel hen zal treffen, dan huilt hij. Dat is de Heiland. Weent Hij over jou? Over je man, je kinderen? Hij wil niet dat enigen verloren gaan. Geloof Hem, leg jezelf voor Hem neer en ook je gezin. Laat je binnenbrengen in de Ark, waar je voor altijd veilig bent.
