Ik vind het pittig. Ik wijt het aan de laatste weken voor de zomervakantie, waarin we moe zijn en er allerlei verplichte nummers de agenda bezetten. Tussen de verjaardagen, contactavonden en jaarvergaderingen door werk ik de alledaagse takenlijst af. Mijn hoofd versplintert. Ik klaag tegen mijn vriendin en jammer bij mijn man, ik val uit naar de kinderen. Ergens lees ik over ‘de gefragmentariseerde en hijgerige wereld’ en ik denk dat dit precies omschrijft wat ik voel.

Misschien herken je het wel. Maar van mij krijg je geen lijstje met (overlevings)strategieën, al zijn die heus wel eens handig. Ik deel een kijkje in mijn hart en de les die ik leerde. Terwijl ik zocht naar een onderwerp en woorden voor deze blog, las ik Deuteronomium 8:14. Uw hart zich alsdan verheffe, dat gij vergeet den HEERE uw God, Die u uit Egypteland, uit het diensthuis, uitgevoerd heeft;

God vergeten. Het raakte me. Ik kan hier een hele opsomming neerschrijven van de drukte en onrust in mijn agenda, hoofd en huis. Maar ik ben dan als Petrus, die zag op de sterke wind van de omstandigheden en zijn eigen beleving, en vergat dat Jezus had geboden te komen. Zo gaat het eigenlijk elke keer in de Bijbel, besef ik. God schept, de mens stoot Hem af. God redt, de mens zondigt en vergeet. God loopt achterna, de mens loopt weg. Wat dwaas.

Soms kiest de mens bewust voor afstand, maar het gaat vaak ook sluipend, stap voor stap. Zoals in Deuteronomium 8:11-13 Wacht u, dat gij den HEERE uw God niet vergeet, dat gij niet zoudt houden Zijn geboden en Zijn rechten en Zijn inzettingen, die ik u heden gebied; Opdat niet misschien, als gij zult gegeten hebben en verzadigd zijn, en goede huizen gebouwd hebben en die bewonen, En uw runderen en uw schapen zullen vermeerderd zijn, ook zilver en goud u zal vermeerderd zijn, ja, al wat gij hebt vermeerderd zal zijn,…

Gegeten en verzadigd. Een goed huis gebouwd  en bewoont, het bezit nam toe… en God en Zijn Woord vergeten. Dat klinkt precies als het leven van alledag en als moeder – hart van het gezin – leef ik zo onbewust ook mijn kinderen voor. Matthew Henry legt uit dat het niet alleen maar de drukte is die ons bezig houdt, maar dat het ten diepste hoogmoed is (je hart verheffen), omdat we zonder God leven. En daar moeten we voor waken.

Waar ik ook druk mee ben deze weken, laat ik vooral maar biddend waken dat ik God niet vergeet. De Almachtige God Die trouw is, uitvoert en voorziet. God Die ongehoorzamen, twijfelaars en ongelovigen roept en ontvangt.