De laatste maanden zat ik er regelmatig. Op een eenvoudige bruine stoel. Ik heb er al vaak dankbaar gebruik van gemaakt. Onze kleine meid had namelijk zoveel moeite om in slaap te komen. Want hoe weet je nu of je moeder bij je blijft of dat ze straks is verdwenen? Dat heeft haar al heel wat tranen gekost in haar jonge leven. Het liefst was ze zoveel mogelijk in onze buurt. Op zoek naar warme geborgenheid. Intensief was het zeker. Het bezorgde ons heel wat slapeloze uren in de nacht. Deze verlatingsangst en scheidingsangst heeft maanden aan een stuk geduurd. Iedere week dacht ik: nu zal het wel beter gaan. Maar toch was het niet zo. Aandoenlijk om te zien. Tóch heeft mijn meisje mij heel veel lessen willen leren. Lessen die ik graag met jullie wil delen.

Tot mezelf komen

Mijn dagen vlogen voorbij en waren gevuld met allerlei activiteiten. Soms had ik het zo druk dat ik nauwelijks even rustig kon zitten en tot mezelf komen. En nu gaf de Heere mij een kostbaar kindje dat zo afhankelijk was dat ik regelmatig een paar keer per dag tijd krijg om tot mezelf te komen. Om even rustig te mogen zitten en na te mogen denken. Wat een zegen! Om te mogen bidden voor kracht, liefde en geduld, maar ook voor het eeuwig zielenheil van mijn kinderen en van al mijn familieleden. Van zingen werd ze rustig. Wat heb ik al een psalmversjes aan haar bed mogen zingen: ‘Opent Uwe mond’, of: ‘Hij schenkt mij hulp, Hij redt mij keer op keer.’ Zo ís het. En daardoor kon ik iedere keer weer naast haar bed zitten. Hij schonk mij hulp!

Vastklampen

Mijn lieveling hield mij iedere keer opnieuw een spiegel voor. Zij klampte zich aan mij vast. Wil ik ook zo ook in tere afhankelijkheid van de Heere mijn weg gaan? Kan ik zo ook geen ogenblik zonder Zijn aanwezigheid en Zijn liefde? Wat doe ik als de Heere soms voor mij op afstand staat? Als de dagen voorbijvliegen en er veel te weinig tijd over is om de genadetroon te bestormen? Als ik soms het gevoel heb dat mijn gebeden niet verder komen dan het plafond? Blijf ik dan zoeken en roepen zoals de bruid in het Hooglied? Ik zocht des nachts op mijn leger Hem Dien mijn ziel liefheeft; ik zocht Hem, maar ik vond Hem niet. Ik zal nu opstaan en in de stad omgaan, in de wijken en in de straten; ik zal Hem zoeken Dien mijn ziel liefheeft; ik zocht Hem, maar ik vond Hem niet. De wachters die in de stad omgingen, vonden mij; ik zeide: Hebt gij Dien gezien, Dien mijn ziel liefheeft? Toen ik een weinigje van hen weggegaan was, vond ik Hem Dien mijn ziel liefheeft; ik hield Hem vast en liet Hem niet gaan (Hooglied 3:1-4). De bruid wist wat de inhoud was van vastklampen. En ik?

Christus’ verlatingsangst

Ik heb op haar slaapkamer al zoveel gedachten gehad. Soms ook onvergetelijke momenten. Als ik nadacht over de verlatingsangst van mijn meisje die door ons nooit verlaten zal worden, gingen mijn gedachten weleens naar Christus. Hij is werkelijk door Zijn Vader verlaten geworden. Hoor Hem roepen op de kruisheuvel Golgotha: ‘Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten?’ Wat moet dat voor de Heere Jezus geweest zijn. Die drie uur durende duisternis. Angsten doorstaan die met geen pen te beschrijven zijn. De schrijvers van het Avondmaalsformulier benoemen dit ook heel treffend. ‘Heeft Zich vernederd tot in de allerdiepste versmaadheid en angst der hel, met lichaam en ziel, aan het hout des kruises, toen Hij riep met luider stem: Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten? Opdat wij tot God zouden genomen worden, en nimmermeer verlaten worden.’ Heb ik dit ooit werkelijk tot me laten doordringen?

Nimmermeer verlaten worden

Wat is Zijn lijden groot geweest. Hij van God verlaten, zodat ik nooit meer van Hem hoef verlaten te zijn! Dat is toch bijna niet voor te stellen? Zou Hij vierentwintig uur op een dag mij zien? Zal Zijn oog 1440 minuten per dag op mij zijn? Ik hoef hier niet over te twijfelen. David wist hier ook vanaf. Hij zegt het in Psalm 32 vers 8: Mijn oog zal op u zijn. Dit is toch eigenlijk niet te geloven? Terwijl ik verdiend heb om voor altijd door Hem vergeten en verlaten te worden, wil Hij naar mij omzien. Terwijl ik iedere keer zo eigenwijs ben en denk dat ik in eigen kracht wel op mijn benen kan staan. Hij laat mij steeds weer zien dat ik zelf tot niets in staat ben. Als Hij mij geen geduld zou geven dan zou ik niet weten hoe het soms moet. Als ik toch door Hem verlaten zou worden, dan zou ik tot alles in staat zijn. Zal mijn dochtertje dan voor niets huilen? Nee, ik weet wel zeker van niet. Iedere keer als zij huilt heb ik wéér de Heere nodig. Het leert mij naar boven zien.

Maak mij Uw beeld gelijk

Door al deze beproevingen heen kneedt Hij mij. De apostel Paulus schrijft in Romeinen 8 vers 29 dat Hij ons verordineerd heeft om aan het beeld van Zijn Zoon gelijkvormig te zijn. Om op Hem te lijken moet de grote Pottenbakker ons kneden zoals klei. Zou in Zijn handen de ruwe, ongevormde klomp van mijn leven meer en meer mogen gaan lijken op de Heere Jezus? Daar verlang ik naar. Ook in deze lijdenstijd. Hij leert mij steeds meer om te sterven aan mezelf en te mogen leven van genade alleen. Want hiertoe zijt gij geroepen, dewijl ook Christus voor ons geleden heeft, ons een voorbeeld nalatende, opdat gij Zijn voetstappen zoudt navolgen (1 Petrus 2:21). Het gaat niet om wat ík wil, maar iedere dag opnieuw Hem mogen volgen. Zijn voetstappen te mogen navolgen. Mag ik achter de Meester aan? Hij gaat vooraan, ik mag achteraan. Ook in onbegrepen wegen. Hij wil heel dichtbij bij mij zijn. ‘Heere, kneed mijn levensklomp zodat ik Uw beeld meer en meer gelijkvormig mag worden.’

Mijmerend zit ik naast het ledikant een fles te geven. De bruine stoel is voor mij kostbaar geworden. Waarom zou Hij mij zo’n klein lief meisje gegeven hebben, met haar verlatingsangst? Zodat ik mij mocht vastklampen aan het vleesgeworden Woord.