Het is net na de kerstvakantie. Ik ben samen met de peuter thuis en de andere drie zijn naar school. Het is wennen, merk ik. We zijn afgelopen twee jaar ook zoveel samen geweest. De peuter heeft even tijd en wat hulp nodig om zichzelf te vermaken, terwijl ik ook als een kip zonder kop rondloop; op zoek naar wat ritme en een beginnetje.
Ik kruip even met de jongste bij de kachel en lees een boekje voor. Daarna bedenken we dat de knuffels ziek zijn en verzorgd moeten worden. Ziezo, hij speelt. En nu ik.
Eerst de was maar eens aanzetten, dan het aanrecht opruimen en de sporen van het ontbijt. Voor ik het weet ben ik alweer bezig. Maar op het bureau wacht een stapel boeken en ik besluit eerst even in alle rust op de bank neer te ploffen en iets te lezen, nu het eindelijk weer kan.

Er is maar weinig van gekomen; lezen. En dan heb ik het vooral over mijn Bijbel. Bij vlagen nam ik er even de tijd voor, maar met de kinderen om me heen heb ik de concentratie van een tuinslang. En ik weet dat het niet alleen lag aan een huis vol leven; het is dat immer terugkerende gebrek aan discipline. Met het gevolg dat de dagen me meerdere keren overspoelen.
Ik lees een gedeelte wat past bij het dagboek; doorgaans zoek ik er ook andere vertalingen bij. Het betreft dit keer Markus 4:34b – “maar Hij verklaarde alles Zijn discipelen in het bijzonder.” In het dagboek staat; “Maar afzonderlijk aan Zijn discipelen verklaarde Hij alles.” Ik zoek de tekst ook op in de King James; “and when they where alone, He expounded all things to His disciples.” Apart genomen voor onderwijs en uitleg. Wat is het nodig dat we apart genomen worden om te luisteren naar wat Hij ons te zeggen heeft.

Vergeten

Mijn oog valt op het vervolg van dit hoofdstuk. Op dezelfde dag nog nemen de discipelen hun Meester mee het water op. Het gaat stormen en het schip begint vol water te raken. Jezus slaapt in het achterschip, met Zijn hoofd op een kussen. Wat is Zijn rust een groot contrast met de wilde wind en grote golven en de paniek van de discipelen; “Meester, bekommert het U niet dat wij vergaan?”
Waren de discipelen nog geen paar uur geleden apart genomen door hun Meester? Hadden ze niet geluisterd naar de gelijkenissen en naar Zijn uitleg – voor hen in het bijzonder? En waren ze dat nu alweer vergeten? Dachten ze dat Jezus hén vergeten was? Dat Hij niet om hen gaf? Ze zijn ervan overtuigd dat ze omkomen.

Hoe vaak gebeurt dit niet bij mij? Midden in de stormen van mijn alledaagse leven kan ik wel eens opstandig en benauwd roepen; “Ziet U me niet? Help me dan!” Ik ben vergeten welke bemoedigende psalm ik las bij het ontbijt, ik heb de rust van het morgengebed al lang achter me liggen, ik denk niet meer aan de preek van zondag of de wijze woorden die ik van een vriendin doorgestuurd kreeg. Ik ben vergeten dat de Meester ook boven de wind en golven van het leven staat en ik ben vergeten dat Hij iedere dag trouw Zijn goedertierenheid toont en deelt en dat ik Hem daar ieder moment van de dag om mag bidden.
Ik richt me weer eens te veel op het water waar ik in sta en te weinig naar boven, op de God in de hemel, ver boven de donkere wolken. En als het me dan weer aanvliegt wat ik allemaal moet – of beter, denk te moeten – ga ik proberen te redden wat er te redden valt en snauw ik van me af.

Opzoekende liefde

Het eerste wat Jezus doet als Hij wakker wordt, is de wind en de golven het zwijgen opleggen. Het is stil. Geloof ik wel – met al mijn bezorgdheid – dat Hij het stil kan maken? Net als de discipelen val ik uit, maar vraag ik niets. En ze durven Hem wel te verwijten dat Hij nalatig is in Zijn zorg voor hen?
Jezus beantwoordt hun vraag met een wedervraag. Vreesachtig, geen geloof, gebrek aan vertrouwen. Maar gelukkig, Hij stuurt hen niet weg. Hij neemt hen mee op Zijn tocht over de aarde. Ik lees dat Hij de mensen opzoekt, bladzijde na bladzijde. Zieken, zondaars, zwakken in geloof. Hij zoekt op en geeft wat ieder nodig heeft. Vaak ten overstaan van de schare of de groep discipelen, maar Zijn woorden en wonderen zijn vaak heel persoonlijk. Iemand die Hem om hulp, genezing of ontferming vroeg, liet Hij nooit alleen.

Nog iets ten slotte. Ik zucht wel eens als iedereen thuis is, dat ik nooit alleen ben. Ik snak wel eens naar een stil huis, ruimte en even geen verantwoordelijkheid. Jezus werd verstoord tijdens zijn slaap en de schare kwam hem overal achterna. Had Hij een moment van rust?
Andersom heb ik wel eens het gevoel er alleen voor te staan. Juist op het moment dat Jezus Zijn discipelen vroeg om met Hem te waken en te bidden, vielen zij in slaap. Hij was alleen. Hij stierf Zelfs van Zijn Vader verlaten. “Opdat wij tot God zouden genomen, en nimmermeer van Hem verlaten worden;”

Ga niet alleen door ’t leven,
die last is u te zwaar.
Laat Eén u sterkte geven
ga tot uw Middelaar…